Halen bazı “uzman” kimseler tarafından halk ayaklanmasının “orta sınıf karakteri”nden söz ediliyor, başlıca saik olarak “yaşam tarzlarına müdahale” ye işaret ediliyor. Bunlar olayları katılmadan, üstelik de, ta baştan klişe bir sosyolojizmle yönlendirilmiş gözleriyle izlemekte olan zevattır. Her derde deva “bilimsel” reçeteler yazmakta mahir, “TV uzmanları” dır.

Bu ayaklanma bir halk ayaklanmasıdır. Yani çeşitli halk sınıflarını içermektedir. İçlerindeki en ağırlıklı kesim ücretliler ve çoğu o ücretlilerin çocukları olan öğrenci ve işsiz gençlerdir. Bunun aksini iddia edenlerin, halen “beyazlar” edebiyatı yapanların zevzeklik ve gevezelikleriyle uğraşmaya değmez. Bu tipler aslında iktidara çalışan, onun kitle tabanına, bu tabanı tahkim etme adına çağrı yapan ideologlardır.

Tarihsel olarak hiç bir büyük kitlesel ayaklanma, toplumsal bakımdan pür veya homojen öznelere referans vermemiştir. Mesela, Rusya’da 1905 Devrimi’ni önceleyen kitle grevlerinin çoğunluğu işçi hakları, çalışma koşulları adına tertip edilmişti. Ancak toplumsal patlamalara dönüşen kitle gösterilerine sadece işçiler değil, kentli küçük burjuvalar, öğrenciler, köylüler, askerler hatta lumpen proletarya dahil olmuştu. Yani bir anda bir çok farklı toplumsal kesimin farklı sorunlarıyla, rahatsızlıklarıyla bağdaştırdıkları rejim aleyhinde, düzen karşıtı taleplere referans veren ayaklanmalar haline dönüşmüştü. O zamana kadar genel olarak ekonomik bir içeriğe sahip olan gösteriler, tabir yerindeyse, bir anda politik bir içerik kazanmıştı. Devrimlerde de görünüm genel olarak bu şekildedir.

Sonra, yaşam tarzı, iyi yaşama, kendini, sözcüğün en genel anlamında, güvende hissetme, gelecekten umutlu olma,baskısız, sömürüsüz bir dünya arzusundan, adil bir toplumsal düzen özleminden ayrı olarak tasavvur edilemez.

Bütün bu özlem ve taleplerin içinde yaşanılan toplumsal-ekonomik sistemle doğrudan bağlantısı vardır. Bu ayaklanmayı, dünyanın bir çok farklı ülkesinde, özellikle son 5-6 yıldan beri cereyan eden toplumsal protesto ve ayaklanmaları, 30 küsur yıldır global ölçekte uygulanan emek düşmanı neo-liberal politikalardan ve bu politikaların çöktüğünün göstergesi olan son dünya ekonomik bunalımından soyutlayarak analiz etmek doğru değildir. Gerek bizim ayaklanmamız ve gerekse dünyanın bir çok yerinde tanık olunan halk protesto ve kalkışmaları doğrudan doğruya anti-kapitalist bir öze sahiptir. Ayaklanmaların çok çeşitlilik arz eden sosyal, siyasal ve kültürel bileşenleri arasındaki ortak bağlantı noktası, özsel olarak, anti-kapitalist talep ve özlemlerdir. Kapitalizm sadece maddi üretim ilişkilerinden ibaret değildir. Bu ilişkilere referans veren siyasal, toplumsal, kültürel boyutları da var. Bir çok vak’ada kapitalizme karşı mücadeleyi bu boyutlara tekabül eden görünümler içinde saptıyoruz.

“Hükümet istifa” talebiyle, en vahşi kapitalist politikaları, baskı ve şiddet araçlarını da kullanarak, uygulamakta olan bir siyasal yönetimin istifası kast ediliyor. Uygulanmakta olan ekonomik politikalar kapitalizm adınadır ve yukarıda belirttiğim, iyi yaşama, geleceğe güven duyma, eşitsizliğe, baskılara maruz kalmama, adil bir düzende yaşama özlem ve taleplerinin önündeki engel olarak algılanıyor. Bunun lamı cimi yoktur.

Öyleyse, bütün bu kalkışmalar arasında,hem ilk hem de son çözümlemede, kapitalist dünya sistemini hedeflemeleri, sorgulamaları bakımından bir korelasyon vardır. Bugün Türkiye’yi kat eden kapitalist çelişkiler, dünyanın her yanında kapitalizmi kat eden çelişkilerdir. Türkiye’deki isyan, kapitalist dünya bağlamından kopartılarak analiz edilemez. Türkiye, dünyadan yalıtık, kendi halinde bir ülke değil, emperyalist-kapitalist sisteme entegre bir ülkedir. O sistemi kat eden çelişkiler, sorunlar değişen derecelerde, bazısı farklı görünümler altında, ülkemizi de kat etmektedir. Lenin’in “zincirin zayıf halkası” tespiti tam da bu gerçekliğe işaret etmektedir. Emperyalist zincir içinde izole, nevi şahsına münhasır ülke yoktur.  Sonra, zincirin bütünü en zayıf halkasından ya da zayıf halkalarından  daha sağlam değildir. Bunu da unutmayalım.

Halklar nezdinde neden olduğu uluslararası infial ve yükselen enternasyonalist dayanışma ruhu da bunun göstergesidir. Yeni teknolojik olanaklar bu enternasyonalist dayanışmanın yaratıcı şekillerde gelişmesini teşvik ediyor. Sadece ulusal değil, uluslararası çapta harekete geçme, örgütlenme, mücadele etme olanaklarını temin ediyor.Kapitalizmin bütün dünyaya hükmederek sınırsız karlar elde etmek gayesiyle teşvik ettiği buluşlar, onun için, ona direnenlerin elinde bir bumerang işlevi görüyor.

En son Brezilya’daki halk protestolarını izliyoruz (bu arada, ironiye bakınız, bizimkini es geçen, geçmekte olan NTV kanalının, Brezilya’ya kayıtsız kalmadığı belirtiliyor). Halk, izlenen kapitalist politikalardan şikayetçi olduğunu, toplu taşıma fiyatlarına yapılan zam vesilesiyle spektaküler bir şekilde dile getiriyor.

Kapitalizm koşullarında küçücük bir toplumsal meselenin, küçük toplumsal bir talebin büyük yangınların habercisi, kıvılcımı olabileceğini görmemiz gerekiyor. Sermaye toplumun derinlerinde fay hatları, fay kırıkları oluşturarak birikiyor. Sermaye birikirken, bu hatlar üzerindeki basınç da birikiyor. Kapitalist toplum, bireyler bakımından risklidir. Ama kapitalistler ve kapitalist sistem bakımından da aynısını söylemek gerekir.

Gezi’nin ortaya çıkardığı, öğrettiği bir gerçek de budur. Özellikle “devrimci durum” bekleyen devrimciler bakımından üzerinde düşünülmesi gereken bir gerçektir. Devrimci durum, muktedirlerin tek yanlı siyasal tasarruflarından değil, aynı zamanda, üzerlerinde iktidarlarını egzersiz ettikleri kitlelerin ve onların örgütlerinin direnişlerinden çıkar. Bu iki güç arasındaki mücadeleden çıkar. Çıkartılır.

Tweetle

Halk direnişinin giderek kitleselleşmesi ve “AKP istifa” sloganının kitlelerin temel talebi haline gelmesi,  bu sloganın altının somut politikalarla doldurulmasını gerekli kılmaktadır.

AKP, artık bu direniş karşısında bir yandan uygulamakta olduğu şiddeti arttırırken, diğer yandan da, siyasal araçlarla bu işten sıyrılmaya çalışacaktır. İyice sıkıştığında “erken seçim” talebiyle ortaya çıkacaktır. Bu hükümetin görevde olduğu koşullarda, hiç bir seçim yapılamaz. Meşru olamaz. AKP hükümeti, 31 Mayıs 2013 tarihi itibarıyla,  gayri meşrudur.

Olayları izleyen gerek AKP taraftarı ve gerekse, direnişe aktif olarak katılmasa da, AKP’yi desteklemeyen ama her ikisi de istikrar arayan kitlelerin kafalarındaki soru işaretlerini gidermek gerekmektedir. Kişisel olarak dünden beri sık muhatap olduğum soru, “AKP gidecek tamam ama sonra ne olacak?” sorusudur.

Taksim Dayanışma kendisini siyasal temsil organı haline dönüştürmelidir. Bunun için gerek siyasal partiler ve gerekse kitle ve sınıf örgütleri nezdindeki temaslarını sıklaştırmalıdır. Bir politik program önerisi ortaya çıkarmalıdır. Buna göre AKP hukuken de düştükten sonra izlenecek yol ve yöntemler ilan edilmelidir.

Böyle bir programın öncelikle seçim ortamını ve seçim koşullarını hazırlayacak asgari bir program olmasına gayret etmek gerekiyor. Hem hükümet ve hem parlamento  işlevini üstlenecek bir kurucu meclis ve bu meclisinin alacağı önlemler, anayasa dahil, yapacağı yasalar aracılığıyla gerçek demokratik seçim ortam ve koşullarını hazırlanması öncelikli olmalıdır. Kamil Park

Tweetle

Hemen hemen çoğumuzun ortak olarak ihmal ettiği bir faktör dış dinamiktir. ABD’nin Tayyip’e karşı siyasal tavrıyla ilgili olarak pek aceleci olmamak gerekiyor. Anlaşılıyor ki, ABD’de Suriye ve Orta Doğu konusunda görüş farklılıkları, yaklaşım farklılıkları var. ABD yönetimi ve yönetim üzerinde etkili uluslararası sermaye güçleri arasında ABD’nin Suriye’de, Cenevre’ye razı olmak yerine, daha aktif bir rol üstlenmesini isteyenler var. Bu güçlerin varlığı zaten herkesin malumuydu. Ancak ABD yönetimi pek o tarafa meyilli değilmiş gibi hareket ediyordu. Bu bakımdan, ABD yönetimin Suriye meselesindeki açık tavrının ne yönde olacağı çok önemlidir. Çin ve Rusya ile kapalı kapılar ardında neler konuşulduğunu bilmiyoruz.

Türkiye’deki halk ayaklanması, en az Tayyip kadar, ABD’yi de ürkütmüştür. Bu ayaklanmanın sonunda direnen sokakların iradesi Türk siyasetini belirleyecektir. Buna kuşku yok. ABD için sorun da burada. Böyle bir sonuçla Türkiye’nin bütün Orta Doğu’da, bu kez halkların arkasında durduğu, bir model ülke haline gelmesi kaçınılmaz olacaktır. Bahar manipülasyonları heba olacaktır. Demokratik hareketler bütün bölgeyi kat edecek, emperyalist çıkarlar ve siyaset büyük bir tehditle karşı karşıya kalacaktır. Biliyoruz, emperyalistler için çıkarlarını kimin savunduğu, koruduğu önemlidir. Onun siyasal kimliği değil.

Bu bakımdan ABD’nin şu sıralarda Tayyip’in arkasından çekilmesini beklemek, gerçekçi bir beklenti olmaz. Ancak direnen sokaklar karşısında da Tayyip’i ayakta tutmanın zor olacağını görüyor. Dahası, sonrasını kontrol etmenin daha da zor olacağını kestiriyor. Şu anda Tayyip giderse, BOP ağır bir darbe alır. Suriye meselesinde ABD’nin eli zayıflar. Öyleyse, Tayyip’i ayakta tutmak için çaba sarf edecektir. Tayyip’in bu son yoğun “müzakere” trafiği, sadece içerdeki sermaye gruplarının değil, “dış dinamik”in telkininden de kaynaklanıyor olmalıdır. Gaye, direniş hareketini mümkün olduğu kadar bölmek ve sonra saldırı için alanı “meşru” hale getirmektir.

Dikkat edilirse, sürekli olarak hareket içindeki görece liberal, uzlaşmacı arkadaşlara hitap edilmek isteniyor. Onlara hitap eden figürlerle görüşmeler yapılıyor. Yani zayıf halka olarak tespit ettikleri yer burasıdır. Hedef kitleleri bellidir. Bu da beklenen bir şeydi elbette. Bunun kısa vadede AKP rejimi adına getirileri de olabilir. Ancak direniş sürdükçe, yoksul mahalleler, daha alt sınıflar, iş yerleri ses vereceklerdir. Hareket, talepleri ve mücadele biçimleri itibarıyla daha da radikalleşecektir.

Artık bu direnişin önüne geçmek mümkün değildir. Belki netice almak uzun sürecektir. Molalar olacaktır. Ama mutlaka direnler lehine bir netice çıkacaktır. Bütün iç ve dış güçler, en bilinçsiz halk kesimleri dahi bunun artık bir “park meselesi” olmadığını görüyorlar. Tayyip’in geri adım atamaması da bundandır. Yoksa, “alın parkınız sizin olsun” deyip, bu işten sıyrılabilirdi. Gezi Parkı rejimin ve emperyalist güçlerin “sarı öküzü”dür. Bunu bilelim.

Türkiye’nin ve bölgenin 31 Mayıs’ın öncesine dönmesi siyaseten olanaklı değildir. Hareket içinde elbette geri adım atılmasını arzu edenler vardır. Olacaktır. Ancak hareket onları aşıp geçecektir. Zaten toplumsal siyasal hareketlerin karakteri de budur.Her zaman kendisini sınırlarına kadar götürecek güçleri içerisinden çıkartır. Sınırı, hareketi sahiplenen, sahiplenecek sınıfın, sınıflar bloğunun çıkarları belirleyecektir.

Rejimin manevraları devam edecektir. En azından bir kaç gün daha Tayyip’in alttan alması beklenebilir. Hatta İstanbul mitinginin ertenemesi dahi söz konusu olabilir. Hukuk, yargı devreye sokulacaktır. Gaye, hareketi bölmek olacaktır. Belki CHP’den hareketi çözme amacına yönelik çağrılar yapılacaktır. BDP tabanından bazı kimseler alanda olsalar da, BDP alandan çekilmiştir zaten. Son saldırıda, CHP vekilleri bile sabaha karşı Park’a, en azından görüntü vermek adına, gelmişlerdi. Ancak BDP vekillerini göremedik. Ben görmedim, duymadım. Ancak orada flamalarının dalgalanmasının da uygun olacağını düşünüyorlar. Bu partilerin tavrı ne olursa olsun, tabanlarını teşkil eden öğelerin katılımının önüne geçemezler. Tabii BDP’nin tabanını kontrol etme kapasitesi, bütün özel gündemli kitlesel partiler için geçerli olduğu gibi, daha yüksek bir olasılıktır.

Buradan devrimci sol hareket için önemli bir ders çıkıyor. Emperyalizme, onunla işbirliği içindeki güçlere karşı mücadele ederken, müttefiklerinizin mutlaka anti-emperyalist olması ön koşul olmalıdır. Savundukları davanın haklılığı yetmez. savunma biçimi, yani politikası önemlidir. Bu politikanın yanlışlığı, dava ne kadar haklı olursa olsun, onu savunan partiyi kavga edenler nezdinde haksız duruma düşürür. Öyleyse bugün, siyasal bağlaşmanın temel ön koşulu antiemperyalist politik bir konuma sahip olmaktır. Şunu da unutmayalım,modern devrimci mücadeleler tarihinde, emperyalizmle işbirliği, her zaman sol, demokratik lakırdılar, demagojiler ambalajı içerisinde savunulmuştur.

Şu halde, ne BDP, ne PKK ne  CHP anti-emperyalist  bir konuma sahip değildir. Bunların içinde anti-emperyalist öğelerin bulunuyor olması bu gerçeği değiştirmez. Bununla beraber onların dile getirdikleri demokratik özlemleri sahiplenmiş kitleler, sokaklardaki demokratik mücadeleye kayıtsız kalmayacaklardır. Bu partiler hitap ettikleri kitlelerin gerisinde kalmakta olduklarını görünce saf değiştirme ihtiyacı duyacaklardır.

“İmralı” nın telkini beklendiği gibidir : “Aktif olarak katılmayın ama propaganda amaçları için orada varlığınızı da gösterin”. Tipik bir oportünist yaklaşım. Tabii dün Demirtaş’tan duyduğumuz gibi, duygusal, rövanşist gerekçeler de imal etmeye gayret edecekler. Devrimci sol hareket, Kürt kompleksinden kurtulmalı, Kürt hareketinin bundist, oportünist karakterini teşhir etmelidir. Kürt ulusal siyasetinin sosyalist sınıf siyasetine tabi olması gerektiğini vurgulamalıdır.

AKP ve emperyalist güçler, şiddete başvurmadan bu süreci akamete uğratamayacaklarını biliyorlar. Onlar şiddetsiz yapamazlar. Halk hareketini içeriden zayıflatıp saldırılarını arttırmayı planlamaktadırlar. Direniş hareketinin en kısa vadede yapması gereken, örgütlülük düzeyini arttırmaktır.

Şimdi dün ve bu sabahki saldırılarla bir kez daha direnişin çelik iradesine su verilmiş oldu. Elbette Taksim Dayanışması’nın meşruiyetini tartışma konusu dahi yapmayacağız. Sıkı bir şekilde taleplerinin arkasında duracağız. Zaten kimsenin de  aksi bir tavrı yoktur. Dayanışma’yı sorgulamak Tayyip’in işine yarar.

Bununla beraber, tekrar ve daha öne atılabilmemiz için yapmamız gereken şeyler var. En başta geleni, devrimci solcuların ortak bir eylem platformu çağrısı yapmasıdır. Fiili olarak zaten var olan bu platformu, somut, daha örgütlü, hareket ve karar alma kabiliyeti yüksek bir organ haline getirmek gerekiyor. Bu organ gücümüzü arttıracak, dağınıklığın, kendiliğindenliğin önüne geçecektir. İdeal olanı, bu platformun direnişin diğer bileşenlerini de kapsamasıdır. Bunun da olanaksız olmadığını düşünüyorum. Zaten kavgada bir aradayız. Yani talep, fiili durumun kurumsallaştırılmasıdır.

Böylece güçlerimizi ne zaman, nerede, nasıl kullanacağımızı birlikte tespit edip, alınan kararlar doğrultusunda eylemler koyabileceğiz. TKP,Halkevleri, ÖDP, EMEP, SODAP, SDP, HKP vd ortak bir platform oluşturup, diğer aydınlanmacı-ulusalcı Türk ve Kürt gruplara (böyle bir platforma dahil olabilmenin ön koşulu, AKP ile her türlü siyasal angajmana son vermek olmalıdır), bu arada, kitle örgütlerine asgari hedefler (Taksim Dayanışması’nın talepleri, AKP’nin istifası), sonrasındaki yol haritasının(tüm bileşenlerin temsil olanağı bulacağı bir kurucu meclis oluşturulması)tartışılmasını içerecek şekilde çağrı yapmalıdırlar. Böylece direnen kitlenin özgüveni artacak, dahası, ülkenin geleceğiyle ilgili olarak, önünü de görebilecektir.

Örgüt, örgüt demek yetmiyor. Bir yerlerden başlamamız gerekiyor. Gelecek sefere AKP’nin karşısına daha güçlü çıkmamız adına. Kaç örgüt böyle bir platformda yan yana gelirse gelsin, bu bir kazanım olacaktır. Dağınıklığı, kendiliğindenliği giderecek her adım ilerleme anlamına gelir. Tek bir platform da şart değil, bir kaç platform ayrı ayrı da oluşabilir. Önemli olan ortak, koordinasyon yeteneği gelişmiş bir şekilde, birbirimizin kimliğini zedeleyici çabalara başvurmadan gelecek eylemlerimizi yönlendirmektir. Bu platform ya da platformların ilk yapmaları gereken Taksim Dayanışması’nın taleplerinin arkasında olduklarını ilan etmek olmalıdır. Kamil Park

Tweetle

31 Mayıs halk ayaklanmasına düzenin ve onun AKP hükümetinin şiddetle yanıt vereceği herkesin malumuydu. 31 Mayıs 2013 tarihi itibarıyla esasen Türkiye’nin geleceğine yön verecek halk iradesi şekillenmiş, 12-13 Haziran saldırısına mukavemet bu iradeyi çelikleştirmek gibi bir işlev görmüştür.

31 Mayıs ve Haziran direnişleri sosyalist devrimin yolunu açmıştır. Artık kitleyle birlikte direne direne ele geçirdiğimiz yeni bir uğraktayız. Kavga kabaran, geri çekilen, daha büyük güçle kabaran dalgalar halinde devam edecektir. Dalgalar kapitalist düzene vurdukça zaafları ortaya çıkacak, taşıyıcı kolonları bir bir çökecektir.

Kavga sürdükçe kitleler taleplerinin ve özlemlerinin, düzene yönelik tadilatlar ve reformlarla gerçekleştirilemeyeceğini, dahası, talep ve özlemleriyle, mevcut düzen arasında bir bağdaşma olamayacağını sokaklardaki, meydanlardaki sıcak kavgalarının deneyimleriyle öğreneceklerdir. Sosyalist devrimcilerin görevi kitleyi, bütün bu süreç ve uğraklarda kitle çizgisinden kopmadan, hem ondan öğrenip, hem ona öğretek sosyalist devrim  yolunda ilerletmektir. Mayıs ve Haziran direnişleri genel olarak sosyalistlerin öncelenmemiş derecede sorumlu, kitlelerin oluşturduğu direniş zincirinden kopmadan hareket etmeleri nedeniyle bu kadar başarılı olmuştur.  Bu direniş zincirine sıkı sıkıya tutunarak sosyalizme yürüyeceğiz.

Halk direnişleri, faşist AKP hükümetiyle Kürt hareketi arasında yapılmış antlaşmayı geçersizleştirmiştir. Kürtler, Türkler birlikte bu direniş içinden tek bir irade olarak yeni bir sosyalist ülke kuracaklardır. Dünkü ve bu sabahki faşist saldırılar bu iradeyi bir kez daha test etmiş, başka bir ifadeyle, bir kez daha çeliğe su vermiştir. Kamil Park

 
Tweetle

İkinci haftasındaki halk direnişi, örgütlenme seviyesi henüz düşük de olsa, mevcut örgütsel yapıların da katkısıyla ama meydanlarda adeta görünmeyen bir ortak akıl tarafından, şu ana kadar, kendiliğinden bir hareket için ihmal edilmemesi gereken ölçüde başarıyla sürdürülmektedir. Katılım azalmamakta, aksine artmaktadır.

Dün İstanbul’da yüz binlerle gerçekleştirilen mitingde yaşanan bir takım tatsızlıklar, hareketin Kürt ve Türk ulusalcı bileşenlerine uyarılar yapılmasını gerekli kılmaktadır. Bir kere Türk ulusalcıları, Kürt halkının haklı eşitlik talepleri tanınmadan demokratik bir hareket haline gelinemeyeceğini görmek zorundadırlar. Kürt ulusalcıları da, AKP hükümetinin emperyalist siyasetlerine alet oldukları takdirde Türkiye’nin bütün meydanlarından dışlanacaklarını görmelidirler. Türk halkına sırt çevirerek eşitlik taleplerini, sürdürülebilir şekilde,  elde etmek mümkün değildir.

Kürt siyaseti, Türkiye devrimci solunu küçümseyen kibirli tavırlarından vazgeçmelidir. Bu halk hareketinin en çarpıcı sonuçlarından bir tanesi “marjinal”, “gayri meşru” olarak ilan edilen Türkiye devrimci sol hareketinin, meydanlarda, bizzat halk kitleleri arasında, en ön saflarda dövüşerek 30-40 yıldan beri sürdürülen kara propagandayı geçersiz kılmış olmasıdır.

Kürt önderliği, otuz küsur yıldan beri Kürdistan bölgesinde silahlı bir şekilde sürdürmekte olduğu mücadelede, on,on beş günlük Türkiye çapındaki halk hareketleri kadar etki yaratamamıştır. Diyarbakır’ın, Türkiye’yi sarsmak bakımından 30 küsur yıldan beri yapamadığını, İstanbul’un Taksim’i üç beş günde başarmıştır. Kürt hareketi lokal kalmıştır. Bu bakımdan, Öcalan’ın bu halk hareketlerinin Erdoğan için bir şans olduğunu söylemesi, olayı kavrayamadığının göstergesidir. Bu halk hareketi, Kürt siyasetinin lokal meşruiyetini, Türkiye çapında tescil ettirebilmesi bakımından, asıl Kürt hareketi için bir şanstır. Fırsattır. AKP ile işbirliği gericilikle işbirliği demektir. AKP’den barış beklemek aklımızla alay etmektir.

Erdoğan’ın son konuşmaları onun siyasal kültürü ve tarzıyla, geçmişteki “Maraş, Sivas, Çorum, Madımak ” katliamlarını doğuran  siyasal kültür ve tarz arasında bir örtüşme ve süreklilik olduğunu net olarak ortaya çıkarmıştır. Buna rağmen Kürt siyasetinin halen AKP ile kapalı kapılar ardında gerçekleştirmiş olduğu “barış süreci” aldatmacasına dört elle sarılmakta olması, kabul edilemez. Bu siyasette ısrar, halk hareketi içinde Kürt siyasetinin konumunu tartışmalı hale getirmektedir. Bundan başka, Kürt hareketi Öcalan’ın “esir” olduğunu söylemektedir. Peki, esirle barış antlaşması yapılabilir mi? Gerçek bir barış, ancak eşitler arasında yapılabilir.

Kürt siyaseti, meydanların sadece AKP iktidarını değil, emperyalist AKP politikalarını da geçersizleştirdiğini görmek zorundadır. Hem Türk ulusalcıları hem de Kürt ulusalcıları bir kez daha 20’lerin acılı deneyimlerine neden olmamak için doğru siyasetleri üretmekle yükümlüdürler. Burada Kürt siyasetin bir kez daha dinsel gericilik yanında saf tutmaması, ortak demokratik atılım bakımından,  belirleyici olacaktır.

Tweetle

Bütün mesele yoksulların, özellikle kent yoksullarının bu direnişi kendi meseleleri olarak görmelerinin temin edilmesidir. Kültürel farklılıkları, kayguları öne çıkartan bir söylemden çok, ortak ekonomik, sosyal sorunları işleyen, özlemleri dile getiren bir dile ihtiyaç var. Aslında AKP politikalarıyla sorunu olan ve sorunu olduğunun henüz farkında olmayan çok sayıda insan “medyatik” kültürel vurgular dolayısıyla halk direnişiyle kontakt kurmakta zorlanıyor ya da tereddüt ediyor. Kendisine o meydanlarda yer olmadığını düşünüyor. Ancak halk direnişi arttıkça sokaklardaki, meydanlardaki kitleler sollaşıyor.

AKP’nin ve liberal işbirlikçilerinin bayraktarlığını yaptıkları kültüralist söylemi  sınıfsal söylemle bertaraf edelim. Bu arada bu kültüralizmin, “klasik sınıf siyasetini bırakalım; politik eleştiriyle kültürel sorunlar ve kültürel özneler arasında bağ kuran bir radikal siyaset izleyelim” diyen “yeni sol”un telkini olduğunu da geçerken hatırlatalım.

Kuşkusuz, bu kez  “bayrak mitingleri”ne göre çok daha ileri bir noktadayız .Söz konusu organize mitingler erken ama bu kez tersten, lakin geç sonuçları itibarıyla da pek farklı olmayan, bir tür “27 Mayıs” hamlesiyle manipüle edilmişti. Bu mitinglerin “Arap baharı” na benzer sonuçları oldu. Biz “Arap baharı” nı 2007’da yaşadık demek yanlış olmayacaktır.

Bugünkü kendiliğinden halk ayaklanmasının toplumsal tabanı tartışmasız daha geniştir. Emekçi, ücretli sınıfların katılımı daha yoğundur. Bunun en önemli nedeni neo-liberal ekonomi politikalarının neden olduğu toplumsal tahribat  ve dünyadaki ekonomik krizdir. Hareket özü itibarıyla anti-kapitalisttir. Sol hareketlerin ve devrimci militanlığın katılan geniş kitleler nezdinde öncelenmemiş ölçüde kabul görmüş olması da ayaklanmanın bu anti-kapitalist özünün bir göstergesi olmaktadır.

Ancak henüz ulaşmamız gereken, hareketin başarısı bakımdan önem arz eden  çok önemli bir kitle var. Onlara ancak, onların somut, yakıcı sorunlarına, özlemlerine nokta vuruşu yapan, somut, kısa vadeli çözümler öneren  anti-kapitalist, sol bir söylem ulaşabilir.

Bu vuruşlar 70’li yıllarda bir ölçüde yapılabiliyordu. Bugün geçmişe nispetle daha fazla kentli orta sınıf değerleri, ve tüketim eğilimlerini de içerecek şekilde, orta sınıfa özgü ideolojik konumlarla karakterize edilebilecek oldukça farklı bir öznel kompozisyona sahip sol hareketlerin bundan böyle yoksulluk ve yoksunluk kültürü içinden konuşmayı öğrenerek (dinciler bunu bizden iyi yapıyorlar), söylemlerini her türlü elitist,kültüralist imalardan arındırmaya gayret etmesi gerekmektedir.

Bu yaşadığımız olay esnasında başarıyla test edilmiş militan kapasitenin sınıfsal, militan bir söylem ya da ideolojiyle donatılması, sol safların genişletilmesi gibi bir işlev görecektir. Devrimci sosyalist hareket bugün, 31 Mayıs 2013 tarihine göre çok daha etkili bir noktadadır.  Bu halk hareketinin en dolaysız sonuçlarından bir tanesi, bence, devrimci solun önünü açmış olmasıdır.

AKP’nin metropollerde tabanını oluşturan kitleler, kentlileşme sürecine görece yeni girmiş öznelerden oluşuyor. 70’lerde sol bu kitlelerle temas kurup, onları bir ölçüde, sol siyaset etrafında,  hareketlendirebiliyordu. Solun darbeyle tasfiyesinden sonra oluşan boşluğu islamcı gruplar, cemaatler doldurdu. Üstüne üstlük, 24 Ocak 1980′ den  itibaren neo-liberal iktisat politikalarının hakim olmasıyla, popülist ekonominin devre dışı bırakılması, kırdan kente göçü öncelenmemiş ölçüde yoğunlaştırmıştı. Bu durum, kentlileşme dinamiğinin, cemaat/tarikat havuzu içinde köreltilmesi, öznelerin geleneksel değerlerle yeniden kurgulanması gibi bir sonuç doğurdu.

Elbette bu yapıdaki özneler kendilerini çekip çeviren söz konusu oluşumların telkinleriyle, halk hareketi karşısında şaşkın ve yer yer tepkili olacaklardır. Ancak hareketimizin devam etmesi bu uhrevi vaatlerle oluşturulmuş şizofrenik havuzun her bir yanından su kaçırmasına neden olacaktır.

Unutmayalım ki, sadece hareketimiz içerisinde değil, bu paradoksal olarak, yeniden gelenekselleştirilerek kentlileştirilmek istenen kitle arasında da  önemli sayıda genç insan vardır. Devrimci sol, tereddüt ya da şaşkınlık içindeki bu kitleyi denetimi altında tutmaya çalışan dinci dayanışmacı örgütlerin boşluğunu süratle dolduracak önlemleri almak zorundadır.

Öte yandan, bir kaç yıldan beri, yıllar sürebilecek bir devrimler, toplumsal alt üst oluşlar periyoduna girmiş olduğumuzu düşünüyorum. 1980’lerde zuhur eden  restorasyoncu siyasetlerin, karşı devrimlerin arkasından bu devrimci kabarmanın oluşması beklenilen bir durumdu. Bu süreç, global olarak, uzamda genişlik, içerikte derinlik ve zamanda süreklilik kazanarak devam edecektir. Elbette tarihsel bilgi ve deneyimlerimiz bu kabarmanın düz bir çizgi boyunca ilerlemediğini bize gösteriyor. İleri atılmalar, geri püskürtülmeler sonra daha organize halde, daha büyük atılımlar…

Son olarak,  islamcı militanın yoksul halkla ya da halk sınıflarıyla nasıl konuştuğunu hatırlayalım.. Ne diyordu dinciler, “yoksuluz çünkü zengin, tuzu kuru laiklerin, Atatürkçülerin adaleti yok, ekmeğin büyük kısmını kendileri yiyiyorlar, bizi adam yerine koymuyorlar, üstüne üstlük giyimimize, kuşanmamıza, geleneklerimize, dinimize de müdahale edip, bizi hor görüyorlar”. Sistemli olarak duygularına hitap ettikleri  gücenik bir kitle imal etmeye çalışıyorlardı. Reaksiyoner siyasetin gücenik kitlelere ihtiyacı vardır.

Dikkat edilirse burada bir kapitalizm, sistem eleştirisi yoktur. Kapitalizme alternatif bir kamusalcı program da önerilmiyor. Ekonomik-toplumsal eşitsizlikle  kültürel, dinsel tarzlar, yaklaşımlar arasında bir ilişki kuruluyor (AKP, Kürt seçmenle de bu kültüralist, anti-elitist söylemi aracılığıyla bağlantı kurmayı başarıyor),  aynı kapitalist su başlarına kendileri oturduğunda bu adaletsizliğin ortadan kalkacağı telkin ediliyordu. Bir bakıma, “yeni sol” anlayışın programını kendi anlayışlarına uyarlıyorlardı. Aslında, “yeni solcu” bir çok liberal aydınla teması daha bu noktada kurmuş oluyorlardı. Söz konusu aydınlar, bu muhafazakar konumun yasallık kazanmasında,entelektüel camiaya taşınmasında aktarım kayışı gibi işlev görmüşlerdir.

Öte yandan, bu muhafazkar kültüralist stratejiye karşı hezeyan şeklinde sunulmuş kültüralist, laik, elitist vurgularıyla Bayrak Mitinleri’ne karşı AKP söyleminin yüzde elliye yakın tepki oyu alması bundandı. Karşı çıkış veya kaygular haklı ama dili AKP’nin ekmeğine yağ sürecek cinstenti. Üstüne üstlük bir de asker müdahalesi devreye girince… AKP’nin ancak anti-kapitalist sınıf siyasetiyle geriletebileceği görülemedi.

On yıllık AKP icraatı islamcı zenginleri su başlarına yerleştirmiş, ancak onlardan beklenti içinde olan kitlelerin beklentilerine yanıt verememiştir. Yoksulluk ve yoksunlluk genişlemiştir. AKP iktidarı, sınıftan kaçan “yeni sol”  anlayışın da çökmesiyle sonuçlanmıştır. Şimdi, dünün “kültürel mazlumları” bugünün “kültürel zalimleri” haline geldiler mi diyeceğiz? Bu kültüralist zırvalara bir son vermek gerekiyor. Dün de sorun kapitalizmdi; bugün de.

Şimdi solun devreye girip, adaletsizliğin, kapitalist düzenin “laik” ve “dinci” hırsızlarının iktidar mücadelesinden çıktığını, asıl adaleti olmayanın bu “dinci” ve “laik” hırsızların birlikte çekip çevirdikleri emek ve emekçi düşmanı kapitalizm olduğunu bir çıkış arayan hazır kitleye anlatması lazım. Bu düzenin değişmesi gerektiğini vurgulaması lazım.  Bu halk hareketimiz bu bakımdan önemli bir fırsattır.

KAMIL PARK

Tweetle

Tayyip’in devlet başkanlığı hevesinden vazgeçebileceği kulislerde konuluşuluyor. Şimdi iyi izleyin. Eğer bu Tayyip başkanlıktan vazgeçerse(ve tabii anayasa meselesi de o zaman, adam için önemini kaybetmiş olacaktır), “Kürt barışı” hikayesi de rafa kalkacaktır. Zaten Suriye meselesinin Cenevre yolcusu olduğu da anlaşılmaktadır. Yani Tayyip’in Kürtlere ne içeride ne de dışarıda ihtiyacı kalmayacaktır. En azından Kürt politikası bağlamında şimdi üstlendiği kadar risk üstlenmeyi gerekli görmeyecektir. Bunu da, çark edişinin faturasını Kürt hareketine ödetecek şekilde yapacaktır. İzleyin derken, Tayyip’i izleyin demek istemiyorum. Kürt hareketini izleyin. Sonrasında, Türkiye genelinde şu an yaşadığımız gibi bir halk hareketinin olmadığı koşullarda, Kürt hareketi, kendi kamuoyu içinde dahi bir meşruiyet sorunu yaşayacaktır. Oportünizmin nasıl bumerangla sonuçlanan bir siyaset tarzı olduğu bir kez daha tespit edilebilecektir. Bu bakımdan bugünkü halk ayaklanması Kürt siyasetinin geleceği bakımdan ele geçmez bir fırsattır. Ancak anlaşılamadığı görülmektedir.

Öte yandan, bilindiği gibi, bayrak Mitingleri de, salt laiklik vurgularıyla, Tayyip’in cumhurbaşkanlığını önlemekle yetinmiş ama sonrasında şimdiki haliyle Tayyip faşizminin ortaya çıkacağı yolun taşlarını döşemişti. Aynı yanlışa tekrar düşmemek lazım. Başlamış olan halk hareketi mutlaka ama mutlaka Türkiye’nin Türk, Kürt en geniş halk sınıflarına ulaşmak için bütün eforunu sarf etmelidir. Kültürel bariyerler “eşitlik, adalet, özgürlük”, “aş, iş, sosyal güvenlik” “yaşasın halkların kardeşliği” benzeri sloganların da yardımıyla aşılmaya çalışılmalıdır. Hareketin toplumsal tabanını genişletecek surette ileri itilmesi elzemdir. Tayyip’in devlet başkanlığından vazgeçeceğini ilan etmesi,”yaşam tarzlarına saygı” demagojisi şu an mücadele içinde yer alan, ona destek veren orta katmanlar üzerinde etkili kimi kesimlerin eylemin sonlandırılması yönündeki çağrılarına gerekçe olabilir. Buna karşı hareketin daha alt katmanlarla bağlantısını genişletmesi ve güçlendirmesi elzemdir. Devrimci solcular bu alt katmanlara ulaşmak zorundadırlar. Kamil Park
Tweetle

Hükümet istifa edene kadar eylemler sürecektir. Halkın baş talebi hükümetin istifa etmesidir. Gezi Parkı’na yapılan saldırı halk ayaklanması için bir vesiledir. Asıl sorun AKP faşizmidir. Bu faşizm çökertilmelidir.Devrimci solcular artık daha fazla öne çıkıp, seslerini duyurmalıdırlar. Bu ayaklanmanın başlıca hedefi, emekçilere, emeğe karşı yapılan saldırılar, sistemli yoksullaştırma ve yoksunlaştırma politikaları, işsizlik, bütün Türkiye halkının AKP faşizmi tarafından maruz bırakıldığı baskılardır. Taksim’de ateşlenen kavga, sadece Taksim’in, İstanbul’un sorunları adına değil, ayrımsız bütün Türkiye halkının demokratik özlemleri adınadır. Bunun tekrar tekrar ve en yüksek sesle ilan edilmesi elzemdir. Kamil Park

Tweetle

Kürt hareketinin militan dinamiğini Taksim’de başlayıp bütün Türkiye’ye yayılan halk ayaklanmasında kararlı ve etkili bir şekilde yanımızda hissedemedik. Dün KCK’dan gelen bir açıklama üzerine, Beyoğlu’ndan başlattıkları  yürüyüşlerine tanık olduk.

Burada Kürt hareketiyle kast edilen PKK ve BDP ve onlara bağlantılı ya da bağıntılı örgütlerdir. Neden böyle olmuştur? Kürt hareketinin iki temel özelliği, tarihi boyunca tutarlı bir siyasal çizgisinin olmaması ve onunla alakalı olmak üzere hareketin öznel kompozisyonun köylü ve küçük burjuva karakteridir. Bu karakteristik yapısıyla Kürt hareketi, siyasal olarak, 1920’lerden itibaren oradan oraya savrulmuş, her zaman emperyalist güçler ve onların yerli işbirlikçileriyle işbirliği olanaklarını öncelikleri arasına yerleştirmiştir.

PKK önderliği,  80’lerin ortasından 1990’lara kadar izlediği devrimci sol siyaseti, emperyalizmin bölgesel projelerini hesaba katarak, emperyalist yağmadan pay kapma gayesiyle terk etmiştir. Emperyalizmin hizmetindeki AKP hükümetiyle yakınlaşıp, işbirliği kararı alması, bu eğilimin ulaştığı tepe noktası olarak görülmelidir. PKK önderliği ve ondan icazet alan BDP, bu gerici işbirliğini en oportünist “sol ” belagatle ambalajlayarak devrimci Türkiye halklarına yutturma düşüncesindedir. Hiç şüphesiz bu işbirliği, Kürt halkını gerici AKP’nin emperyalist  politikalarıyla aynı frekansa çekip, gericileştirecek, Kürt hareketi içindeki ilerici, devrimci güçlerin yalıtılmasıyla sonuçlanacaktır.

Yaşanan 10 yıllık deneyimden sonra halen AKP hükümetinin “barışçı”, “demokratik” olduğunu ileri sürerek onunla işbirliğini olumlamak, doğrudan doğruya ilerici halkların aklıyla alay etmek anlamına gelmektir. Dahası, bu bir siyasal ihanettir.

Bugün süren halk ayaklanması karşısında, Kürt hareketinin ikircikli, oportünist tavrı, Kürt önderliğinin içine girmiş olduğu emperyalist, işbirlikçi gerici siyasal konumdan ayrı düşünülmemek gerekir. Elbette onlar da bütün oportünistlerin sıkça başvurdukları gibi, tavırlarını “sol” bir belagatle kamufle ederek savunmaya devam edecekler, anti-emperyalist, devrimci sol güçlerin eleştirilerini “yavuz hırsız ev sahibini bastırır” mantığıyla bertaraf etmeye çalışacaklardır.

Halk hareketinin neredeyse onuncu gününe girmekte olduğu bir zamanda Kürt hareketi, sokakların kararlığını görmüş, gerici hükümetle kapalı kapılar ardında yapmış olduğu işbirliği antlaşmasına da halel getirmeyecek şekilde, kıyısından köşesinden de olsa bu halk hareketine kısmen dahil olma ihtiyacı duymuştur (Bütün Türkiye’de, yabancı ülkelerde,  her türlü faşist saldırıya karşın, direnç, dayanışma varken, henüz Kürdistan bölgesinde bilgimiz dahilinde olan, bu yönde bir hareket yoktur). Özcesi,  bir ayağı AKP gericiliğiyle işbirliğinde olduğu halde, ötekisinin de ona muhalif halk hareketinde bulunmasını istemiştir. Bu tipik oportünist küçük burjuva “köylü” siyasetidir. Kürt siyasal hareketi tarihi boyunca sık sık tezahür eden hastalıklı, samimiyetsiz tavrını, bu tarihimizin en büyük halk hareketi karşısında da göstermiştir.

Elbette Kürt devrimcileri, demokratları, söz konusu Kürt partilerinin ve önderliğinin bütün çarpıtmalarına, oportünizmine rağmen AKP gericiliği karşısında, halkımızın devrimci isyanından yana tavır alacaklardır. 31 Mayıs 2013’te ortaya çıkan irade, sadece mevcut siyasal-yönetsel kurumların yasallığını fiilen ortadan kaldırmakla kalmamış, aynı zamanda, bütün siyasal konumların veya siyasetlerin meşruiyetlerini test edecekleri yegane merci haline gelmiştir. Ya bu irade tarafından önleri açılacak ya da tasfiye edileceklerdir.

Halk ayaklanması karşısında BDP’nin tavrı, bu partiyle AKP arasında siyaset tarzı bağlamında benzerlik bulunduğunu gözler önüne sermektedir. Her ikisi de Türkiye halklarının geniş kesimlerini dışlayan, özel gündemleriyle sınırlı olan partilerdir. Her ikisi de ancak daraltılmış bir siyasal arena da  iktidar eylemeyi hedeflemektedirler.  Bu partilerin her ikisi de, demokrasiyi işlerine geldiği kadarıyla ve şekliyle  isterler. Ona tramvay muamelesi yaparlar. Her ikisi de Türkiye partisi olamazlar.

Kürt sorununun devrimci, demokratik çözümü ancak direnen halkın tuttuğu meydanlardan, sokaklardan çıkabilir. Ya bu nehirle buluşacaksınız, ya bu nehir tarafından bir tarafa süpürüleceksiniz. Hem orada, hem burada; biraz oradan biraz da buradan olmaz.

KAMİL PARK

Tweetle